Het universum dijt uit sinds de Oerknal, een gebeurtenis die ongeveer 13,8 miljard jaar geleden plaatsvond. Astronomen hebben dit fenomeen al lang bestudeerd, met vroege bewijzen uit Edwin Hubble’s waarnemingen in 1929, die aantoonden dat sterrenstelsels van elkaar weg bewegen. De lancering van de James Webb-ruimtetelescoop (JWST) heeft ons begrip verder verdiept en baanbrekende inzichten opgeleverd over de schaal, snelheid en vroege stadia van deze uitdijing.
De rol van JWST in het bewijzen van de uitdijing van het universum
Met de JWST kunnen astronomen enkele van de oudste sterrenstelsels in het universum waarnemen en infraroodbeelden maken van objecten die slechts enkele honderden miljoenen jaren na de Oerknal zijn ontstaan. Deze waarnemingen hebben de basis van de theorieën over kosmische uitdijing versterkt, zoals de Hubble-Lemaître-wet, die de afstand van een sterrenstelsel relateert aan de snelheid waarmee het zich verwijdert. De hoge resolutie van de JWST biedt astronomen een meer gedetailleerd beeld van deze vroege sterrenstelsels, en toont hun positie en snelheid in relatie tot elkaar met ongekende nauwkeurigheid.
De implicaties van een uitdijend universum
De ontdekkingen van de JWST bevestigen dat het universum niet alleen uitdijt, maar dat deze uitdijing versnelt. Deze versnelling suggereert de aanwezigheid van donkere energie – een mysterieuze kracht die sterrenstelsels van elkaar wegtrekt. Door het vroege universum te observeren, ondersteunen JWST-gegevens modellen die de grootte van het universum en de snelheid waarmee het blijft groeien, schatten.
